آیین عجیب راهبان بودایی ژاپن که خود را زنده زنده مومیایی می کنند+ تصاویر

آذین گودرزی

به گزارش پارسینه به نقل از allthatsinteresting، بین سال‌های ۱۰۸۱ تا ۱۹۰۳ میلادی، حدود ۲۰ راهب زنده در تلاش برای سوکوشین‌بوتسو یا تبدیل شدن به «بودا در بدن» با موفقیت خود را مومیایی کردند. در این آیین عجیب راهبان بودایی ژاپن، جستجوگران اقدامات طاقت فرسایی انجام می دهند.

در این آیین عجیب راهبان بودایی ژاپن، تمرین کنندگان از طریق یک رژیم غذایی سخت که از کوه‌های نزدیک دیوا در ژاپن تهیه شده بود، تلاش کردند تا بدن را از درون به بیرون کم‌آب کنند، چربی ها، ماهیچه‌ها و رطوبت را از بدن خود گرفتند و سپس در جعبه ای دفن می شوند تا در آخرین روزهای زندگی‌شان مدیتیشن کنند.

در حالی که این رویداد ممکن است برای راهبان ژاپنی خاص به نظر برسد، بسیاری از فرهنگ ها مومیایی کردن را انجام داده اند. راهبان شینگون ژاپنی یاماگاتا از مشهورترین کسانی هستند که این آیین مومیایی را انجام می دهند، زیرا تعدادی از تمرین کنندگان آنها در حالی که هنوز زنده بودند با موفقیت خود را مومیایی کردند.

راهبان سوکوشین بوتسو بر این باور بودند که این عمل فداکارانه که به تقلید از راهبی قرن نهم به نام کوکای انجام شد به آنها امکان دسترسی به بهشت را می داد، جایی که آنها ۱.۶ میلیون سال زندگی می کردند و برکت خواهند داشت. 

در این آیین عجیب راهبان بودایی ژاپن، جستجوگران که به بدن فیزیکی برای همراهی روح معنوی خود در بهشت نیاز داشتند، سفری را آغاز کردند که دردناک بود؛ در واقع آنها خود را از درون به بیرون مومیایی کردند تا از تجزیه پس از مرگ جلوگیری کنند. این فرآیند حداقل سه سال به طول می انجامید، روش آن طی قرن‌ها کامل شد و با آب و هوای مرطوب که معمولاً برای مومیایی کردن بدن نامناسب است، سازگار شد.

برای شروع فرآیند مومیایی کردن خود، راهبان رژیم غذایی معروف به mokujikigyō را اتخاذ می کردند. به جستجوی علوفه در جنگل‌های مجاور می پرداختند. تمرین‌کنندگان فقط با ریشه‌های درختان، آجیل و توت‌ها، پوست درختان و دانه های کاج زندگی می‌کردند. یک منبع همچنین از یافتن سنگ های رودخانه در شکم مومیایی ها خبر می دهد.

این رژیم غذایی شدید دو هدف را دنبال می کرد؛ ابتدا، آماده سازی بیولوژیکی بدن برای مومیایی کردن، زیرا هر گونه چربی و ماهیچه را از بدن حذف می کرد. همچنین با محروم کردن باکتری‌های طبیعی بدن از مواد مغذی و رطوبت حیاتی، از تجزیه آینده جسم جلوگیری می کرد.

در یک سطح معنوی تر، جستجوهای طولانی و منفرد برای غذا تأثیری «سخت‌کننده» بر روحیه راهب خواهد داشت، او را تنبیه می‌کند و به تفکر تشویق می‌کند.

این رژیم معمولاً ۱۰۰۰ روز طول می کشد، اگرچه برخی راهبان این دوره را دو یا سه بار تکرار می کنند تا خود را برای مرحله بعدی سوکوشین بوتسو به بهترین شکل آماده کنند. برای شروع فرآیند مومیایی کردن، راهبان ممکن است از انواع چای های خاص و عصاره ها استفاده کنند؛ زیرا بدن آنها را برای حشرات مهاجم پس از مرگ سمی می کند.وقتی راهب می مرد، باقی راهبان اقدام به مهر و موم کردن قبر می کردند.

پس از بیرون آوردن تابوت، پیروان جسد را برای یافتن علائم پوسیدگی بررسی می کردند. اگر اجساد سالم می ماندند، راهبان معتقد بودند که متوفی به سوکوشین بوتسو رسیده است و به این ترتیب اجساد را جامه می پوشاندند و برای عبادت در معبدی قرار می دهند اما راهبان کسانی را که پوسیدگی نشان می دادند، دفن می کردند.

گفتنی است، سالها است هیچ کس عمل سوکوشین بوتسو را انجام نمی دهد، چرا که دولت میجی آن را در سال ۱۸۷۷ جرم انگاری کرد.

آخرین راهبی که در اثر آیین عجیب راهبان بودایی ژاپن درگذشت، این کار را غیرقانونی انجام داد و سال ها بعد در سال ۱۹۰۳ درگذشت.

نام او بوکای بود و در سال ۱۹۶۱ محققان دانشگاه توهوکو ، بقایای او را که اکنون در کانزئونجی، معبد بودایی قرن هفتمی در جنوب غربی ژاپن قرار دارد، نبش قبر کردند. از ۱۶ سوکوشین بوتسو موجود در ژاپن، اکثریت آنها در منطقه کوه یودونو در استان یاماگاتا قرار دارند.